Het drama in Parijs voert in de kranten nog steeds de boventoon. Het heeft heel veel mensen geraakt. Zowel Christenen, journalisten als moslims.
Hoe geef je dat een plek? Hoe bespreek je het met elkaar? Als samenleving en als school?
Hoe het niet moet konden we in de krant lezen: Op een openbare school met zowel Christenen als Moslims had een leraar een poster van Charlie Hebdo opgehangen. Zonder waarschuwing vooralf en zonder na te denken over de mogelijke gevolgen van zijn actie op de leerlingen. Zie het artikel in de Telegraaf HIER.
Deze gebeurtenis heeft vervolgens een storm aan commentaar uit allerlei hoek opgeleverd en nu ga ik ook nog even een duitje in het zakje doen.
Ik vind dat de leraar niet zijn excuses hoeft aan te bieden, daarvoor is het te laat! Wel moet hij op staande voet ontslagen worden.
Ik begrijp hem wel, MAAR hij begrijpt duidelijk zijn leerlingen niet. En een leraar die zijn leerlingen niet begrijpt en daar ook VOORAF geen tijd in wil steken om een poging te doen om in gesprek te gaan, daar vraag ik mij van af of hij/zij überhaupt wel op een school hoort les te geven. Losstaand van het onderwerp. En die directrice zou ook weg moeten. Per gisteren. Want zoals zij zich over die lleerlingen uitlaatte……”Maar men moet zich realiseren dat het hier niet om leerlingen van havo of vwo gaat; deze groep snapt de afbeelding niet.” Welnu, DAAR is de school toch voor? Om ze dat te láten snappen! Om hen wat bij te brengen. Door docenten en een directie die de leerlingen begrijpt en graag met hen in gesprek gaat. En daarbij heftige onderwerpen niet schuwt.
Het was een heel ander verhaal geweest als de leraar vooraf had aangekondigd aan zijn leerlingen dat hij de volgende les het erover ging hebben en een poster als lesmateriaal ging gebruiken. DAN hadden leerlingen de mogelijkheid gehad aan te geven wat de bewuste poster bij hun oproept. Dan hadden ze eventueel weg kunnen blijven of kunnen aangeven waarom de beuwste poster voor hun aanstootgevend is. En was er een sfeer van leerzame discussie ontstaan waarin ruimte zou zijn geweest voor vele visies en belevingen. Echt een gemiste kans…..
Nu stonden de leerlingen en de directie voor een voldongen feit. En de leraar had kennenlijk geen flauw idee van de impact van de aanslagen en de posters op zijn leerlingen. Hij wou een persoonlijk standpunt uitdragen. Vrije meningsuiting, weet je wel. Moet kunnen. *kuch* *braak*
Ik ben geen moslima en heb niks tegen homoseksuelen, maar ik vind de bewuste poster en ook andere van Charlie Hebdo wel erg onsmakelijk en op het randje. Ik kan kan me er dus wel wat bij voorstellen dat ze zulke heftige reacties oproepen.
En dan komt bij mij de hamvraag op: hoe ver kun je gaan? Hoe voorzichtig moet je zijn met het ‘onder het mom van vrije meningsuiting’ uitlatingen doen waarvan je WEET (of dankzij waarschuwingen) redelijkerwijs zou kunnen moeten vermoeden dat ze voor een deel van de bevolking kwetsend dan wel uitermate kwetsend zijn?
Ik denk dat het tijd is om dit met ALLE bevolkingsgroepen in alle openheid en in KALMTE te bediscussiëren.
Vrije meningsuiting is een groot goed, maar ECHTE vrijheid en vrijheid van meningsuiting houd ook rekening met anderen. Leid tot dialoog met WOORDEN (niet met wapens). Legt gevoeligheden bloot om de wonden te verzorgen. NIET om er zout in te strooien. En ECHTE vrijheid van meningsuiting is voor IEDEREEN! Niet alleen voor Christenen en atheïsten, maar ook voor Moslims. Wat dat betreft kunnen we veel van Franciscus ontmoeting met de sultan leren!
In een democratie en op een openbare school met leerlingen met diverse achtergronden moeten we met iedereen respectvol rekening houden. Want iedereen heeft recht op vrijheid van Godsdienst, en van meningsuiting.
Misschien dat ik het verhaal van Franciscus en de ontmoeting met de Sultan maar eens ga opsturen naar Heemskerk. Want dat het zo niet moet, DAAR is iedereen het wel over eens.
Het wordt een lange, hete lente en zomer want ik denk dat de discussie nu pas (eindelijk) gaat beginnen!
Je Vous adore, mon Seigneur et mon Dieu! 